Betoverende biotopen rond de bergen van Mavicure
Het hele regenwoud rondom Puerto Inirida tot aan de Venezolaanse grens en daar voorbij is vlak. Daarom overstromen de rivieren in de regentijd ook de omringende landstreken tot ver in het binnenland. Wie de Rio Inirida stroomopwaarts richting Mavicure neemt, staat met open mond als de drie hoge bergen van Mavicure plotseling uit het diepe regenwoud tevoorschijn komen.
De hoogste (Pajarito) is 712 m! De laagste met een hoogte van 170 m kan beklommen worden om te genieten van een onwijs mooi uitzicht over de jungle. De tocht begint wel voor zonsopgang, anders wordt het tijdens de beklimming te heet!
Rondom de bergen bevinden zich veel verschillende biotopen, die stuk voor stuk de moeite van een bezoek waard zijn.
De troebele stroom die in een paradijs veranderde
Terwijl het 11-koppige team 1 de Mavicure bergen beklom, verkende expeditieleider Heiko Blessin een stroom, die tussen kamp en bergen lag. Hier zijn verslag:
„Toen we hier in februari waren, lag er zoveel dood hout in de stroom, dat snorkelen in het eerste gedeelte onmogelijk was. Het lukt ons niet om ergens toegang tot de kleine stroom te krijgen! Nu, bij hoog water, ziet dat er heel anders uit. Ik nam een onderwatercamera en een ActionCam en begon stroomopwaarts te snorkelen.
Het water was natuurlijk troebel, want het water van de Rio Inirida komt in deze kleine stroom terecht en bepaalt zo de ‘waterkwaliteit’. Maar ergens moet het water toch opklaren, want de stroom komt uit een bergachtige streek achter de Mavicure. Om de zichtbaarheid te testen, strekte ik steeds mijn arm uit, om te zien of de zichtbaarheid nog steeds niet verder ging dan de lengte van mijn arm.
Het lastigste was om de rivier te volgen! Ik bevond me ter hoogte van zowel struiken als boomtoppen en het was soms onduidelijk of ik in de rivierbedding stond of midden in het woud. Ik snorkelde zo een uur met de stroom mee. Steeds denkend dat het water zou veranderen. Na circa 1,5 uur bereikte ik twee enorme rotsblokken in de rivier, die een barrière vormden. En kijk aan: Direct achter de rotsblokken werd het water kristalhelder, zij het met een bruin tintje! Het was alsof iemand voor het eerst de ruitenwisser in de auto gebruikte terwijl het krachtig regende. Een onvergetelijke ervaring!
Circa 20 minuten later liep de rivier, die steeds minder zwart water bevatte (bruin gekleurd door humusstoffen uit de bodem van het woud), uit in een klein meer, omringd door woud en stenen dan wel gigantische rotsblokken.
Dit was de droom van elke aquariumliefhebber: Voor de verzonken rand, begroeid met mos en varens, zwommen enorme scholen roodoog tetra’s. Zuigmeervallen (ancistrus spec.) knabbelden aan de houten wortels en diverse cichliden keken toe terwijl ze mij nieuwsgierig in het oog behielden. Hier ging het om cichlia temensis, mesonauta insignis, heros, geophagus, biotodoma en nog anderen! In het vlakke water waren ook kardinaaltetra’s onderweg in kleine scholen, helaas geen altum maanvissen of kleine roggen.
Via de rotsen kon ik de beek, die nu nog maar een meter breed was, door uithollingen stroomopwaarts volgen. In elke uitholling ging ik in het water liggen en verwonderde mij over de aanwezige visfauna. De aanwezige vissen waren kennelijk niet gewend aan mensen en keken me nieuwsgierig aan. Tijdens die paar seconden kon ik prachtige foto’s maken. Daarna trokken de vissen zich veiligheidshalve terug tussen dood hout en keien.
In een miniatuur vijver, en later ook op andere locaties (als je je ogen eenmaal getraind had om deze dieren te zien), ontdekte ik schitterende, circa 4 cm lange garnalen, die met hun lange rostrum op grote neushoorngarnalen leken. Als je jezelf er eenmaal op getraind had om naar kleine dieren te kijken, ontdekte je ook kleine karperzalmachtigen, die op takken rondscharrelden.
Een blik op mijn horloge liet zien, dat ik me zo langzamerhand op de terugweg moest begeven, want die was nogal lang en mijn team zou in circa 1-2 uur terug zijn van hun bergbeklimming. Een beetje triest verliet ik mijn hotspot, maar nam me direct voor, hier met het team naar terug te komen:"
Miniatuur vijvers in een zanderige savanne
Vanaf de berg had het team kleine meertjes in een zandlandschap gezien. Dus op de laatste dag bij Mavicure gingen we te voet op weg om die vijvertjes te bereiken en te ontdekken wat daarin leefde. Het was een moeizame wandeling over rotsen, door dicht struikgewas, door drassig moeras en uiteindelijk door een savanne-achtig zandlandschap. De eerste deelnemer, die zich voorzichtig in een vijvertje liet glijden, ontdekte direct altum maanvissen, die zich helaas snel in een door overwoekerde diepte terugtrokken. In het vlakke water waren weer cichla temensis en een aantal karperzalmen te zien. Dicht onder het wateroppervlakte zwommen killivissen, die we helaas niet verder konden identificeren.
Een heel speciale flora
Andreas, een van de deelnemers, is plantendeskundige en vertelde ons, dat de flora op de rotsen rondom de berg Mavicure, heel bijzonder is. Veel plantensoorten zijn zeldzaam en sommige waarschijnlijk zelfs inheems. Wij, avonturiers en aquariumliefhebbers, zijn altijd blij als er iemand bij is, die ook kennis heeft van andere zaken (bedankt Andi!)
Een beekje met mini aquariums
Tegenover de berg Mavicure, en dus naast de berg Mono, liep een rivier, die na een paar honderd meter overgang in meerdere beekjes, die op dat moment helder water bevatten en geen zwart water. Direct veranderde de visfauna. Spatzalmen (copella) en de laetacara curviceps dwergcichlide zagen we daar voor de eerste keer! De plassen waren heel klein en het viel voor ons niet mee om voorzichtig naast elkaar in een poel te gaan liggen om de fascinerende vissoorten te bestuderen en ze het nieuwe JBL PRONOVO voer aan te bieden. Spannend was, dat de visfauna verschillend was in de verschillende vijvertjes. Sommige soorten karperzalmen waren in alle poelen te vinden, maar de spatzalmen en acaronia nassa leefden, om onduidelijke redenen, maar in één van de poelen, die door een beekje, zonder watervallen, allemaal met elkaar verbonden waren. De kleurenpracht van de laetacara curviceps dwergcichlide zal nog lang in onze gedachten blijven!
In de wei
Nee, niet op het Oktoberfest in München, maar een reusachtig overstroomd weidelandschap, waar maar 12, en niet 5,7 miljoen mensen, rondzwierven. De biotoop begon heel onspectaculair met een beekje, die steeds breder werd en uiteindelijk overgang in een gigantisch overstroomd oppervlak, waarvan de bodem uit op gras lijkende planten en boomstronken bestond.
Hier konden we goede voederpogingen onder water uitvoeren met de kardinaaltetra’s en andere vissoorten, die daar te vinden waren. Het was fascinerend om te zien, hoe de kardinaaltetra’s naar dit voor hen volkomen onbekende voer hapten en het niet uitspuugden maar hongerig aten! Hier ook eindelijk een ‘jumbo tetra’ met een lengte van 3 cm, gecombineerd met vlagcichliden, die niet de indruk wekten de karperzamen te willen eten. Heel anders was het, wanneer een cichla of een grote roofkarper naderde. De kardinaaltetra gingen direct in dekking tussen het gras, zodra de grote roofvissen naderden. Apistogramma, aequidens en mesonauta vormden geen bedreiging, als we op het gedrag van de tetra’s af mogen gaan!
Het beklimmen van de berg Mavecure
In warme landen beginnen lichamelijk veeleisende activiteiten altijd voordat de haan kraait. Anders ben je in de hete middaguren nog bezig en dat verdraagt niet iedereen. Het beklimmen van de Mvecure is vanaf 5 uur ’s morgens mogelijk. Het eerste deel is stijl en beveiligd met een kabel, voor het geval dat het gaat regenen en het oppervlak van de rots in een glijbaan verandert.
Maar in het tweede deel gaat het via ladders en stijle beklimmen tot aan de top. Daar wordt je beloond met een werkelijk ongelooflijk mooi uitzicht over de beide andere bergen en in de verte op nog andere bergen, die als vreemde objecten uit het woud tevoorschijn komen. Pas van bovenaf wordt men zich ervan bewust hoe ‘oneindig’ het woud rondom is. Als je erin loopt zie je nou eenmaal alleen de volgende boom. Het beklimmen en afdalen duren elk ongeveer een uur en zijn absoluut de moeite waard. Alleen bij hevige bewolking is het niet nodig om tot de top te gaan. Dan is het voldoende om onder het wolkendek, op het eerste plateau te blijven. Van daaruit heb je al een heel fraai uitzicht, ook al is het niet zo fenomenaal als vanaf de top.
